Izraelczycy zdobyli panowanie powietrzne nad półwyspem Synaj[26]. W rezultacie tych przemyśleń stworzono system szkolenia jednostek żołnierzy, którzy następnie byli zwalniani do cywila. Uzyskiwano w ten sposób unikalne rozwiązanie, w którym każdy obywatel posiadał przeszkolenie wojskowe.
- O świcie 6 czerwca 1967 izraelska brygada spadochronowa rozpoczęła natarcie na arabską część Jerozolimy.
- W rezultacie 25 listopada Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 228 potępiając Izrael za operację wojskową w Jordanii.
- Kolejne zabójstwa, akty rozboju i podpalenia pociągały za sobą akcje odwetowe żydowskich organizacji paramilitarnych Hagana, Irgun i Lechi.
- Swoista „czołgomania” odbiła się niekorzystnie na rozmiarach dostaw transporterów opancerzonych, sprzętu transportowego i saperskiego, a zwłaszcza artylerii niezwykle potrzebnej w wojnie obronnej.
- Jarring umieścił swoją główną kwaterę na Cyprze i rozpoczął konsultacje z Izraelem, Egiptem, Jordanią i Libanem.
Izraelski Narodowy System Wodny[edytuj edytuj kod]
Wprowadzeni w błąd Egipcjanie byli przekonani, że Izrael przygotowuje się do inwazji. 14 maja prezydent Naser zarządził mobilizację armii i rozpoczęto przerzucanie wojsk na półwysep Synaj. Syryjczycy uznali to za naruszenie integralności terytorialnej i wezwali wszystkie kraje arabskie do wypowiedzenia wojny Izraelowi. Jednak pomimo zawartego zawieszenia broni w następnych latach wojna powróciła na Bliski Wschód. Państwa arabskie nadal nie uznawały istnienia żydowskiego państwa w Palestynie.
Uderzenie lądowe na Synaju[edytuj edytuj kod]
Wykorzystywano przy tym ideę polityczną panarabizmu, która przyczyniła się do pobudzenia narodów arabskich do walki z pozostałościami kolonializmu. W następnych latach Bliski Wschód przechodził bardzo poważne przemiany geopolityczne. Emirat Transjordanii uzyskał w 1946 roku niepodległość jako Królestwo Transjordanii. Było ono rządzone przez haszymickiego króla Abdallaha I, jednak w rzeczywistości pozostawało pod silnymi wpływami brytyjskimi. Od 1945 roku Królestwo Egiptu usiłowało renegocjować z Brytyjczykami umowę w sprawie użytkowania Kanału Sueskiego. Pomimo niepodległości, w Egipcie nadal stacjonowały wojska brytyjskie, co było postrzegane przez Egipcjan jako upokarzająca pozostałość kolonializmu.
Napięta sytuacja na Bliskim Wschodzie. Z Syrii wystrzelono rakiety w kierunku Izraela
Następnie, król Abdallah przekazał za pośrednictwem Stanów Zjednoczonych list, zapewniający o wstrzymaniu akcji zaczepnych przez Legion Arabski[198]. Pomimo tych starań, izraelskie dowództwo rozważało możliwość przeprowadzenia dużej operacji militarnej, której celem miało być zajęcie całej Samarii i wyparcie wojsk jordańskich z Palestyny. Miano do tego wykorzystać pięć brygad, w tym siły zwolnione z frontu południowego po likwidacji „worka al-Faludża”. Jednakże usztywnienie stanowiska przez Radę Bezpieczeństwa i rosnąca irytacja Wielkiej Brytanii doprowadziły do rezygnacji z tych planów. W dniu 16 listopada 1948 została przyjęta Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 62. Pod wpływem tych wszystkich nacisków zewnętrznych, doszło do podpisania w dniu 30 listopada 1948 porozumienia o trwałym zawieszeniu broni pomiędzy komendantami wszystkich sił w Jerozolimie.
Przebieg działań wojennych[edytuj edytuj kod]
Po 22 czerwca Irgun praktycznie przestał istnieć jako autonomiczne siły zbrojne (z wyjątkiem Jerozolimy). Jego bataliony zostały wcielone do brygad Sił Obronnych Izraela, które były w pełni podporządkowane 5 rzeczy potrzebnych do rozpoczęcia handlu w dniu cywilnym władzom nowego rządu. Jego propozycja zakładała wprowadzenie zmian terytorialnych planu podziału Palestyny dokonanego przez rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 z 29 listopada 1947 roku.
Trzeci rozejm (22 października – 28 października [edytuj edytuj kod]
Dużym niepokojem napawał upadek morale arabskich żołnierzy i malejące zapasy amunicji. Konkluzją było stwierdzenie, że jeśli sytuacja nie ulegnie Oferta w USD przed kluczowymi danymi PCE zmianie, państwa arabskie poniosą klęskę. Następstwem było zdymisjonowanie dowódcy sił egipskich, generała Ahmada Ali al-Muawiego.
Incydent w Boguminie – czy mogło dojść do starcia Wojska Polskiego z Wehrmachtem już w 1938 r.?
Irakijczycy wkroczyli do Nablusu, umożliwiając jordańskiemu 1 Regimentowi przegrupowanie się bliżej rejonu ciężkich walk w Latrun. Od południa z kierunku Hebronu w pobliże Jerozolimy dotarła egipska kolumna wojskowa. W rejonie kibucu Ramat Rachel połączyła ona swoje siły z Legionem Arabskim. Kibuc przechodził z rąk do rąk, został jednak ostatecznie utrzymany przez Izraelczyków. Było to ważne strategicznie zwycięstwo, ponieważ uniemożliwiło Arabom bezpośredni atak na Jerozolimę od południa.
Odzyskanie strefy Kanału Sueskiego przez Egipcjan umożliwiło ponowne otwarcie go dla żeglugi. W nocy z 21 na 22 października izraelscy komandosi odbili szczyt góry Hermon. Była to największa izraelska operacja śmigłowcowa w tej wojnie[14].
W ataku zginęło 34 amerykańskich marynarzy, a 75 zostało rannych. Istnieje wiele hipotez na ten temat, ale oficjalnie stwierdzono, że atak nastąpił przez pomyłkę. O świcie 6 czerwca 1967 izraelska brygada spadochronowa rozpoczęła natarcie na arabską część Jerozolimy. Walki w mieście były niezwykle krwawe, gdyż Izraelczycy nie używali w walce ciężkiej broni, takiej jak artyleria i lotnictwo.
Na tym etapie konfliktu Arabowie mieli duże problemy z organizacją, a ich działaniom brakowało wytrwałości i zdecydowania. Nie posiadali także żadnego centralnego dowództwa, które mogłoby koordynować działania. Natomiast działania żydowskie były przemyślane, a dowództwo Hagany przerzucało swoje oddziały na zagrożone odcinki, uzyskując w określonym czasie miejscową przewagę, która umożliwiała odnoszenie lokalnych sukcesów. Sytuacja zaczęła się zmieniać wraz z przybyciem do Palestyny Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. Jej oddziały były formowane w sąsiedniej Syrii, a następnie, za milczącym przyzwoleniem Brytyjczyków, przechodziły na teren Mandatu Palestyny.
Syryjczycy nalegali, aby jordański Legion Arabski skierował część swoich sił bardziej na północ. Liczono, że wzmocniłoby to syryjskie natarcie i umożliwiło rozstrzygnięcie wyniku wojny na północy. Król Abdallah odrzucił jednak tę propozycję, motywując swoją decyzję dużymi brakami w zaopatrzeniu swoich wojsk. W rezultacie wojska irackie przejęły Nablus, umożliwiając Legionowi Arabskiemu wzmocnienie sił w rejonie najcięższych walk prowadzonych wokół Latrun. Irakijczycy zamknęli również lukę pomiędzy wojskami jordańskimi i syryjskimi, umożliwiając Syryjczykom przesunięcie sił na północ, aby wesprzeć Arabską Armię Wyzwoleńczą. 22 maja powszechnie wiadomo już było, że arabska ofensywa na północy zakończyła się niepowodzeniem.
W starciu zginęło 42 egipskich żołnierzy i 8 izraelskich komandosów. W kolejnej operacji 31 sierpnia 1955 komandosi zaatakowali obóz szkoleniowy fedainów w Chan Junus w Strefie Gazy. W odwecie izraelskie siły zaczęły przeprowadzać wypady na terytoria arabskie, w celu niszczenia baz używanych przez fedainów.
Początkowo ćwiczenia były zaplanowane na początek października z okazji 50. Ostatecznie uroczystości zostały jednak przełożone z powodu wybuchu wojny w Izraelu, którą rozpoczęła terrorystyczna organizacja Hamas. Choć siły izraelskie wyszły z wojny zwycięsko, przeświadczenie przegranej pozostało.
Uchwalona 28 maja Palestyńska Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. Organizacja Wyzwolenia Palestyny otrzymywała na swoją działalność 400 mln USD rocznie, od państw Ligi Arabskiej. W latach 1964–1967 przeprowadzono gruntowną reorganizację Sił Obronnych Izraela. Siły uderzeniowe oparto na korpusie pancerno-zmechanizowanym, spadochroniarzach, elitarnych brygadach piechoty i artylerii polowej.
W odwodzie znajdowała się 2 Brygada licząca dwa bataliony piechoty, które miały być użyte po przełamaniu izraelskich linii obronnych. 10 czerwca Syryjczycy zaatakowali ponownie, tym razem jednak przy użyciu dużo większych sił. Podczas bitwy o Miszmar ha-Jarden moszaw został zdobyty i doszczętnie zniszczony. Dzięki temu natarciu Syryjczycy zdobyli przyczółek na zachodnim brzegu Jordanu[95].
Tego samego dnia doszło jeszcze do bitwy o kibuc En Gew, w której żydowscy obrońcy zdołali odeprzeć nacierających Syryjczyków. Następnego dnia, pomimo wejścia w życie zawieszenia broni, Syryjczycy przeprowadzili natarcie Inwestowanie w kryptowaluty: funkcje i perspektywy z rejonu moszawu Miszmar ha-Jarden w kierunku miejscowości Rosz Pina. Dążyli w ten sposób do przecięcia drogi łączącej Dolną Galileę z Doliną Hula i połączenia swoich sił z Arabską Armią Wyzwoleńczą w rejonie Safedu.
Egipska gospodarka zaczęła się liberalizować i zaczął rozwijać się sektor prywatny, wspierany przez kapitał z krajów arabskich. Ponadto dążenie Egiptu do zjednoczenia świata arabskiego w znacznym stopniu osłabło. Po drugie, Naser zawarł również traktaty pokojowe z konserwatywnymi państwami arabskimi, takimi jak Arabia Saudyjska i jej sojusznikami. Po trzecie, 28 września 1970 roku na zawał serca zmarł Gamal Abdel Naser, a jego następca został Anwar as-Sadat, który niecały rok później zwrócił się przeciwko radzieckim sojusznikom w Egipcie. Zerwanie sojuszu z Moskwą zostało zapoczątkowane w 1972 roku poprzez wydalenie z kraju 15.